We schrijven 7 september. De dag die de boeken in zal gaan als 'de val van Erszi'. Een heel naar voorval waarin Erszi's elleboog het moest ontgelden. Een gebroken elleboog met mogelijk nog vervelendere complicaties. We wensen haar beterschap!
Gelukkig niet ook een figuurlijke val van Erszi. Wat leren we veel van vakidioten als Erszi en de andere hoofdvakdocenten. Inspirators zijn het, coaches, Boeddah's en Dalai Lama's. Onze persoonlijke Nelson Mandela's en Moeder Teresa's.
Onze hoofdvakbegeleiders staan hoog in ons vaandel. Ik doe mijn best om niet meer over docenten te praten, want dat is echt passé.
Wij, individuen met een naam en niet een nummer. Wij, studenten met een hoge talent-score, zijn op weg naar de top. Op weg om de beste van de besten te worden. Onze hoofdvakcoaches zijn alleen maar wegwijzers richting die top. Dat is de spirit van het onderwijs anno 2011.
Wat ik me afvraag, maar dat hou ik even hier binnen de vier lijnen van mijn beeldscherm, is dat onze hoofdvakinspirators ook ooit zijn begonnen aan die weg naar de top. Zij wilden een docent worden. Zij zagen hun voorbeelden: docenten voor de klas, podium, verhoging, krijtbord, frontaal, massaal, orde, rust, reinheid, regelmaat, het was zoals het was.
Wat is er veranderd? Het onderwijs is continue in beweging, dat moge duidelijk zijn. Wie zet zo'n beweging in? Wie was de eerste die zo'n balletje aan het rollen brengt. Was dat diegene die zei: 'Weg met dat podium'?
Wat was het voorbeeld van een Suzan, haar inspiratie om te gaan doceren?
Ik heb zelf ook nog een tijd frontaal les gehad. Dat podium kan ik me nog herinneren maar ik weet ook dat dat er uit ging. Invoering van de 2e fase vond ook vlak voor mij plaats. Ik zou de 2e of 3e lichting zijn geweest (als ik er niet al eerder tussenuit gepiept was).
Ik vond dat prachtig: leraar voor de klas. Krijtje in de hand, het bord volgeschreven. Vingers in de lucht en gaan met die baan.
Maar dat viel tegen! Het was niet wat ik dacht dat het zou worden.
Ik kan je zeggen: die omslag was voor mij nog wel even ingrijpend en het kostte me ook wel even voor ik de juiste mind-set had. Ik merk ook dat ik nog steeds terugval op dat frontale informatie dumpen. Op de een of andere manier voel ik me daar nog veilig bij. Misschien is het een gebrek aan vertrouwen op dat wat diegenen die voor mij zitten al of nog weten. Misschien is het mijn controlezucht die de boel graag in de greep wil hebben...
Een hoop te leren voor mij! Ik zie zeker uit naar de komende hoofdvaklessen.
Coach!? Inspirator?! Begeleider?? Waar ben je?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ha Bert
BeantwoordenVerwijderenEen mooie brainstorm. Ik hoop dat je na de les van gisteren ook wel weet dat je best met een krijtje in de hand (alhoewel die het niet zo goed doet op een digibord) inspirerend mag zijn. Het gaat er alleen om dat je je leerlingen blijft activeren om zelf een deel uit te maken van hun eigen leerproces. Mijn voorbeeld...mmmm....das een goede. In de eerste klas van de lagere school had ik een juf,juffrouw van Laar. Ik voel nog haar persoonlijke aandacht voor mij, haar blikken vol genegenheid die doorkeken naar mijn binnenkant, die geen genoegen nam met wat ik deed, maar wilde weten wie ik was...Nog nooit had ik me zo gevoeld... Ik moet ook denken aan Martijn Breebaart die zo gepassioneerd kon vertellen dat ik direct naar de muziekwinkel of bibliotheek stoof (we spreken 1990) om de cd's te kopen waarover hij vertelde...Ik moet ntuurlijk denken aan mijn vader. Als ik bij hem op school kwam dan was er de magie van de school, hij stond voor zijn schoolkoor en iedereen keek naar hem op en ging met hem mee...veel voorbeelden...